انواع سبک‌های معماری در جهان

سبک معماری، مجموعه‌ای از تاثیرات خارجی بر کاربرد مصالح، روش ساخت و شکل یک ساختمان است که به شناسایی و تشخص‌بخشی آن در دو بُعد تاریخی و طراحی کمک می‌کند.

بسیاری از سبک‌های معماری جهان در طول زمان توسعه پیدا کرده‌اند و در بسیاری از موارد با تغییر مُدِ روز، فناوری، ادیان، اعتقادات و پیشرفت مصالح جای خود را به سبک‌های جدیدی دادند. به‌همین دلیل می‌توان سبک‌های مختلف معماری را بر اساس ترتیب زمان وقوع طبقه‌بندی کرد.

یک سبک را در هر زمانی می‌توان تغییر داد و با شرایط زمانه سازگار کرد و اغلب به‌طور همزمان با چندین سبک دیگر چه ملی و چه جهانی وجود دارد.

هیچ محدودیت مکانی برای به‌کارگیری سبک‌های مختلف معماری وجود ندارد. اگر به دست فرد درستی انتخاب شود، می‌توان آن را در هر نقطه‌ای از دنیا استفاده کرد. این کار باعث رشد و تغییرِ شکل سبک‌های معماری شده و آن‌ها را به سبک جدید و تطبیق‌یافته‌ای تبدیل می‌کند.

انواع سبک‌های معماری

در وبسایت معماری به کلیدی‌ترین سبک‌های معماری جهان اشاره‌ای خواهیم داشت و آن‌ها را در سلسله‌مراتبی ارائه خواهیم کرد که باعث ارتقای انواع سبک‌های مختلف معماری در جهان شده‌اند.

پیش از تاریخ

ساختمان‌ها نیز با ظهور اولین تمدن‌های انسانی و اغلب به‌طور مستقل در نقاطی پراکنده در جهان به خاطر نیاز انسان به سرپناه، امنیت، مکانی برای عبادت، فضایی برای تجمع و … شکل گرفتند.

با استفاده از مصالح موجود، فضا و مهارت‌ها سبکی بسیار ترکیبی را پدید آوردند که اغلب از الوار بریده‌شده جنگل‌های محلی و سنگ‌های تراشیده‌شده صخره‌های اطراف به دست می‌آمد.

معماری نوسنگی؛ 10000 تا 2000 سال پیش از میلاد

«معماری» نوسنگی فقط شامل خانه‌هایی جهت سرپناه نبودند و مقبره‌ها، ساختمان‌های مذهبی، سازه‌های نمادین و سنگ‌های یادگاری که در اروپا و مدیترانه یافت شده‌اند را نیز شامل می‌شدند. برخی از این ساختارها بسیار پیچیده بودند. مصالح ساختمانی نیز از آجرهای گِلی، پوست، منسوجات، ترکه و سنگ و الوار تشکیل می‌شدند.

قدیمی‌ترین جاده مهندسی‌ساز جهان، جاده سوئیت ترک در انگلستان است که تاریخ ساخت آن به این زمان بازمی‌گردد.

معماری بین‌النهرین؛ 4500 تا 2000 پیش از میلاد

بین‌النهرین یکی از تمدن‌های باستانی منطقه رود دجله و فرات است که فرهنگ‌های مختلفی را در بر می‌گیرد.

از جمله دستاوردهای این سبک معماری می‌توان به پیشرفت سیستم‌های برنامه‌ریزی شهری پیچیده، سبک‌های ساختمانی مانند خانه‌های حیاط‌دار، زیگورات‌ها و اهرام پلکانی اشاره کرد که نمونه‌هایی از این معماری پیچیده هستند.

معماری مصر باستان؛ 3750 پیش از میلاد تا 400 پس از میلاد

مصر باستان تمدن ثابتی نبوده و تغییر و تحولات مداومی را پشت سر گذاشته است که به سبک‌های مختلف معماری منتج شده است.

مصریان باستان، یادمان‌های معماری بزرگی را ساخته‌اند که معروف‌ترینِ آن‌ها، هرم بزرگ و مجسمه ابولهول جیزه است. با توجه به موقعیت جغرافیایی مصر، ساختمان‌ها و یادمان‌ها عمدتا با آجرهای گلی سخت‌شده و سنگ آهک ساخته می‌شدند، چون چوب در آن منطقه بسیار کمیاب است.

بسیاری از ساختمان‌ها از نظر نجومی هم‌تراز شده‌اند و اغلب به دست برده‌ها ساخته شده‌اند.

معماری یونان باستان؛ 900 پیش از میلاد تا 300 پس از میلاد

سبک معماری یونان باستان بیشتر با معابد آن‌ها و رشد ایده‌آل‌های مدنی و مذهبی شناخته می‌شود. تنوع معماری یونانیان باستان را می‌توان از ساختمان‌های عمومی تا تئاترهای روباز و میادین عمومی تا یادمان‌های عمومی دانست.

طراحی معمارانه آن‌ها دارای ویژگی‌های بسیار سازگار تزئینی و ساختاری است که نسبت به سبک‌های معماری پیش از خود، دوریک، ایونیک و کرنتین، به‌وضوح تکامل یافته است.

معماری رومی‌ها؛ 300 پیش از میلاد تا 700 پس از میلاد

معماری روم باستان دربردارنده برخی از ویژگی‌های معماری یونان کلاسیک بوده و به طور مشابه بر ساختمان‌های شهری تاکید داشته اما با ساختمان‌های یونانی متفاوت بوده و به یک سبک معماری جدید تبدیل شده است.

معماری روم با طیف گسترده‌ای از بناهای نمادین شناخته می‌شود، از جمله؛ معابد، حمام‌ها، ویلاها، آمفی‌تئاترها، قصرها و سیرک‌ها.

معماری رومی عناصر سازه‌ای مهمی را در جهان معماری ارتفا داد؛ قوس‌ها، سقف‌های طاق‌دار و گنبدی که معمولا با استفاده از بتن بسیار محکم و با مهندسی خوب ساخته می‌شدند.

همین امر منجر به پیشرفت پروژه‌های مهندسی عمران بی‌سابقه‌ای مانند پل‌ها، قنات‌ها و جاده‌ها شد.

معماری بیزانسی؛ 330 پس از میلاد تا 1453

از دیگر انواع سبک‌های معماری جهان می‌توان به معماری بیزانسی اشاره کرد که در واقع ادامه معماری رومی بود اما در آن تاثیراتی از شرق نزدیک (اردن، سوریه، لبنان، ترکیه، قبرس، عراق و فلسطین) دیده می‌شد.

ساختمان‌ها بیشتر از هندسه‌ای پیچیده تبعیت می‌کردند، نظم کلاسیک با آزادی بیشتری به کار گرفته می‌شد و پلان‌های متقاطع یونانی از معماری کلیسا گرفته شد که اغلب شامل سازه‌های گنبدی با ستون‌های عظیم می‌شد.

معماری موری؛ 711 تا 1492

معماری موری از انواع سبک‌های معماری است که در واقع معماری اسلامی شمال افریقا و بخش‌هایی از اسپانیا و پرتغال را در بازه 711 تا 1492 نشان می‌دهد که اندلسی‌ها (مورها) بر آن منطقه حاکم بوده‌اند.

عناصر شاخص معماری موری عبارتند از:

مقرنس

قوس‌های نعل‌اسبی

سنگ طاق

گنبدها

قوس‌های کنگره‌ای و شیاردار

قوس‌های مازه‌دار

قوس‌های Sشکل

خانه‌های حیاط‌دار

و کاشی‌های تزئینی که به عربی Zellij و در اسپانیایی و پرتغالی Azulejo گفته می‌شود.

معماری هویسالا؛ 1000 تا 1300

معماری هویسالا یکی از انواع سبک‌های معماری در جهان است که تحت حاکمیت امپراطوری هویسالا در منطقه امروزی کارناتاکا در شبه قاره هند شکل گرفت. اوج این تمدن را می‌توان قرن سیزدهم دانست که بر منطقه فلات دکن جنوبی حاکم بوده‌اند.

معماری رومانسک؛ 1050 تا 1170

معماری رومانسک یکی از انواع سبک‌های معماری است که در اروپای قرون وسطی با قوس‌های نیم‌دایره‌ای شناخته می‌شود. در قرن دوازدهم، معماری رومانسک به معماری گوتیک با قوس‌های مازه‌دار و تیز تبدیل شد. نمونه‌های معماری رومانسک را می‌توان در سراسر اروپا پیدا کرد که این سبک را به اولین سبک معماری پان‌اروپایی بعد از معماری امپراطوری روم تبدیل کرده است.

معماری نورمن؛ 1075 تا 1250

معماری نورمن نوعی از سبک معماری رومانسک بوده که توسط نورمن‌ها ارتقا یافته است. در واقع واژه معماری نورمن برای معماری رومانسک انگلیسی استفاده می‌شد. آن‌ها قلعه‌ها و استحکامات بزرگی را می‌ساختند که نقش حفاظتی برای نورمن‌ها داشت.

در عین حال صومعه‌ها، کلیساها و کلیساهای جامعی را می‌ساختند که با قوس‌های دوار رومانسکی و نسبت‌های عظیم در قیاس با انواع سبک‌های معماری مناطق اطراف شناخته می‌شد.

معماری مُدَجَن‌؛ 1125 تا 1600

سبک معماری مُدَجَن، همزیستی فنون ساخت و تزئینات می‌باشد، جاییکه فرهنگ‌های معماری اروپایی و موری با هم تلاقی پیدا کردند. این سبک را به استفاده از آجر به‌عنوان اصلی‌ترین مصالح ساختمانی به‌ویژه در برج‌های ناقوس می‌شناسند.

مدجن‌ها بر خلاف گوتیک یا رومانسک، شکل یا ساختار جدیدی ایجاد نکردند، بلکه عناصری از هنر و معماری اسلامی و یهودی را در معماری قرون وسطی و رنسانس مسیحی به کار بردند.

معماری گوتیک؛ 1180 تا 1540

یکی از سبک‌های معماری جهان، گوتیک است که در قرن 11 و 12 در اروپا ظهور کرد. ویژگی شاخص این سبک، تاکید بر بُعد ارتفاع است که در ساختمان‌های بسیار بلند با سازه‌های نازک سنگی، قوس‌های تیز و طاق‌های سنگی آج‌دار و استفاده گسترده از شیشه و پشت‌بندهای معلق خارجی نشان داده می‌شود.

معماری گوتیک ویژه؛ 1350 تا 1550

معماری گوتیک ویژه گونه‌ای از سبک معماری گوتیک پسین است که در اتریش، باواریا، زاکسن و بوهمیا رواج داشته است.

در سبک معماری گوتیک ویژه به جزئیات درونی و بیرونی توجه شده است. در بسیاری از ساختمان‌های این سبک، بر سیالیت و کیفیت چوب در کنده‌کاری‌ها و تزئینات به‌ویژه در طاق‌ها تاکید شده است. در فضای بیرونی، ساختمان‌ها به سمت پشت‌بندهای انبوه گرایش داشته‌اند.

معماری رنسانس؛ 1400 تا 1600

معماری رنسانس در اروپا ظهور کرد، جایی که علاقه به آثار باستانی کلاسیک بازگشته و علوم جدید کشف شده بودند. خطوط صاف، تقارن و نسبت‌ها یادآور معماری روم باستان بودند که در ستون‌ها، جرزها، سنگ‌های سردر، قوس‌ها و گنبدها به کار گرفته می‌شدند. درک پرسپکتیو یا منظر نیز به ساخت آگاهانه منجر شد.

معماری تودور؛ 1485 تا 1603

سبک معماری تودور آخرین توسعه معماری قرون وسطی در انگلستان بوده و می‌توان آن را مقدمه‌ای بر معماری رنسانس دانست.

در میان سبک‌هایی که به آرامی پیش می‌روند، سبک معماری بومی تودور با ساختاری نیمه‌الواری در معدود ساختمان‌های باقی‌مانده پیش از 1458 و سایر ساختمان‌های دوره خاندان استوارت دیده می‌شود.

معماری رنسانس والا؛ 1500 تا 1520

در طول رنسانس والا، مفاهیم از آثار باستانی کلاسیک گرفته شده و با اطمینان بیشتری استفاده می‌شدند که کاربرد معماری کلاسیک در ساختمان‌های معاصر را گسترش دادند.

معماری تکلف‌گرایی یا مَنِریسم؛ 1520 تا 1600

معماری تکلف‌گرایی یا شیوه‌گرایی که به آن رنسانس پسین نیز گفته می‌شود، یکی از سبک‌های هنر اروپایی است که در سال‌های واپسین رنسانس والای ایتالیایی، حدود 1520، ظهور کرد.

این سبک معماری با پیچیدگی‌های ذهنی و ویژگی‌های مصنوعی آن شناخته می‌شود. در این سبک تعادل و وضوح نقاشی‌های رنسانس آغازین به تنش و بی‌ثباتی در ترکیب‌بندی و ساختار تبدیل شد.

معماری باروک؛ 1600 تا 1755

یکی از معروف‌ترین سبک‌های معماری جهان را می‌توان سبک باروک دانست که بیشتر به نسخه نظری معماری رنسانس شباهت دارد. در این سبک، رنگ و نورپردازی‌های دراماتیک و جلوه‌های وهم‌آمیز مانند ترامپلویی یا فریب چشم استفاده می‌شود. در طرح‌ها با ویژگی‌های معماری بازی کرده و گاهی آن‌ها را ناقص رها می‌کردند.

ساختمان‌هایی به سبک باروک معمولا شامل برج‌های مرکزی، گنبد، رواق یا سایر برجستگی‌های مرکزی در نمای اصلی است. از آنجا که معماری باروک با استعمار اروپایی همزمان شده، سبکی است که می‌توان آن را در معماری سراسر دنیا مشاهده کرد.

معماری پالادیان؛ 1615 تا 1690

معماری پالادیان یکی از انواع سبک‌های معماری اروپایی است که از طرح‌های معمار ونیزی، آندریا پالادیو، الهام گرفته است. طرح‌های پالادیان بر تقارن و پرسپکتیو معابد یونان و روم باستان مبتنی بود. از ویژگی‌های این سبک معماری می‌توان به استفاده از آرایش سنتوری، تقارن و تناسباتی اشاره کرد که بیشتر بر پایه ریاضیات هستند تا تزئینات. معماری پالادیان با نماهای کلاسیکش شناخته می‌شود.

معماری گرجی؛ 1714 تا 1830

سبک معماری گرجی بسیار متغیر است اما با تقارن و تناسب شناخته می‌شود و براساس معماری کلاسیک یونان و روم است که در معماری رنسانس احیا شد.

در ایالات متحده، واژه «گرجی» معمولا برای توصیف تمامی ساختمان‌های این دوره، صرف‌نظر از سبک معماری، به کار می‌رود. در بریتانیا معمولا به ساختمان‌هایی محدود می‌شود که با «نیت معمارانه» ساخته شده‌اند و دارای ویژگی‌های سبکی این دوره هستند که طیف وسیعی را نیز شامل می‌شوند.

معماری نئوکلاسیک؛ 1750 تا 1920

از شاخص‌ترین سبک‌های معماری جهان می‌توان به معماری نئوکلاسیک اشاره کرد که همچون سبک پالادیان به معماری کلاسیک یونان و روم باستان ارجاع می‌دهد. در این سبک معماری بر مسطح‌بودن، استفاده از دیوار و تفکیک عناصر معماری تاکید می‌شود.

کاخ سفید در واشنگتن و بانک انگلستان در لندن از نمونه‌های معروف سبک نئوکلاسیک هستند.

معماری نئوگوتیک؛ 1760 تا 1880

نئوگوتیک یا سبک گوتیک احیاشده، جنبشی معمارانه بود که از انگلستان آغاز شد. محبوبیت آن در اوایل قرن نوزدهم به‌سرعت افزایش یافت و طرفداران این سبک بر خلاف سبک رایج نئوکلاسیک در آن زمان به‌دنبال احیای معماری گوتیک قرون وسطی بودند.

گوتیک احیاشده ویژگی‌های خود را از سبک اصلی گوتیک گرفته بود، ویژگی‌هایی شامل الگوهای تزئینی، گلدسته، پنجره‌های کشیده و تیز، قاب باران‌گیر پنجره.

معماری فدرال؛ 1780 تا 1830

معماری فدرال در واقع نامی است برای معماری کلاسیکی که در ایالات متحده تازه‌تاسیس ساخته شده بود. نام سبک فدرال در همان زمان علاوه‌بر معماری برای مبلمان نیز به کار می‌رفت. این سبک با معماری کلاسیک بیدرمایر در سرزمین‌های آلمانی‌زبان، معماری ریجنسی در بریتانیا و سبک امپراطوری فرانسه همخوانی دارد.

معماری احیاشده روسی؛ 1825 تا 1915

سبک احیاشده روسی در واقع اصطلاحی عامیانه برای جنبش‌های مختلف در معماری روسی است که تلفیقی از معماری پیش از پترین و عناصر معماری بیزانسی است.

سبک احیاشده روسی در چارچوبی شکل گرفت که به احیای علاقه به معماری ملی و تفسیر و سبک‌سازی از میراث معماری روسیه منجر شد.

معماری ویکتوریایی؛ 1845 تا 1900

معماری ویکتوریایی نیز از انواع سبک‌های معماری احیاشده است. سبک ویکتوریایی به سبک ساخت‌وساز دوره سلطنت ملکه ویکتوریا در انگلستان (1837 تا 1901) اشاره دارد. بااین‌حال بسیاری از عناصری که معمولا معماری «ویکتوریایی» خوانده می‌شدند تا اواخر سلطنت ویکتوریا محبوبیتی نداشتند.

این سبک‌ها اغلب تفسیر و ترکیبی از احیای سبک‌های تاریخی بودند.

معماری رومانسک احیاشده؛ 1840 تا 1900

رومانسک احیاشده برگرفته از سبک معماری رومانسک در قرن 11 و 12 بوده است، اما بر خلاف سبک اصلی خود، در رومانسک احیاشده بیشتر از قوس‌ها و پنجره‌های ساده استفاده می‌شد.

معماری کلبه سوئیسی؛ 1850 تا 1900

یکی از انواع سبک‌های معماری در جهان که در واقع از کلبه‌های روستایی سوئیس و مناطق آلپ اروپای مرکزی الهام گرفته و از سبک‌های تاریخ‌گرای متاخر محسوب می‌شود به معماری کلبه سوئیسی معروف است. در این سبک به طرح ساختمان‌های سنتی با نماهایی چوبی و بالکن‌های چوبی و تزئینات حکاکی‌شده برمی‌خوریم.

جنبش هنر و صنایع‌دستی؛ 1860 تا 1930

جنبش هنر و صنایع‌دستی یک جنبش بین‌المللی در تزئینات و هنرهای زیبا بود که در بریتانیا آغاز و سپس در تمام اروپا، امریکای شمالی و حتی ژاپن (جنبش مینگِی) گسترش یافت. در این جنبش اغلب از فرم‌های ساده و سبک‌های تزیینی قرون وسطی، رمانتیک و عامیانه (محلی) استفاده می‌شده است.

معماری هنرهای زیبا؛ 1830 تا 1880

هنرهای زیبا به یکی از انواع سبک‌های معماری اشاره دارد که برای اولین بار در آکادمی سلطنتی معماری در سال‌های 1671 تا 1793 و سپس از سال 1975 به بعد در دانشکده هنرهای زیبای پاریس تدریس می‌شد. این سبک که مملو از تزئینات بود با تقارن، سقف‌های مسطح، پنجره‌ها و درهای قوسی و جزئیات کلاسیک شناخته می‌شد.

معماری ملکه آن؛ 1870 تا 1914

سبک معماری ملکه آن(Anne) تقریبا همان سبک باروک انگلیسی در محدوده سلطنت ملکه آن(Anne) در بریتانیاست.

در معماری انگلیسی، این اصطلاح معمولا به ساختمان‌های بومی گفته می‌شود که به جای قصرهای بزرگ نجیب‌زادگان، در حد یک ملک اربابی بوده و بااینکه طراحی ظریفی داشته‌اند اما اغلب ساده بوده و سازندگان و طراحان محلی آن‌ها را اجرا می‌کرده‌اند.

برخلاف کاربرد آمریکایی این اصطلاح، تقارن دوطرفه با آرایش سنتوری ایتالیایی یا پالادیانی در نمای اصلی از ویژگی‌های این سبک است.

معماری رنسانس امریکایی؛ 1876 تا 1917

رنسانس امریکایی به دوره‌ای گفته می‌شود که معماری و هنرهای امریکایی با اعتمادبه‌نفس ملی و احساس اینکه ایالات متحده وارث دموکراسی یونان، قانون روم و نوع‌دوستی رنسانس است، شناخته می‌شود. بازه زمانی این سبک بین نمایشگاه جشن صدمین سالگرد اعلام استقلال و ورود امریکا به جنگ جهانی اول بوده است.

معماری آرت نوو؛ 1890 تا 1910

آرت نوو نشان جدال بین قدیم و جدید بود. این سبک درحالی‌که برخی از سبک‎های احیاشده قرن نوزدهم را رد می‌کرد، با عناصری از سبک‌های روکوکو مانند فرم‌های طبیعی و هنر کاربردی مانند ورودی متروی پاریس اثر هکتور گیمارد، تطبیق می‌یافت. از معماران برجسته این سبک معماری می‌توان به مکینتاش و گائودی اشاره کرد.

معماری عصر جدید اولیه؛ 1900 تا 1914

معماری مدرن یا معماری مدرنیسم که معماری عصر جدید اولیه نیز خوانده می‌شود، بر پایه فناوری‌های جدید و نوآورانه در زمینه ساخت‌وساز به‌ویژه استفاده از شیشه، فولاد و بتن مسلح شکل گرفت. ایده‌ای که معتقد بود فرم باید از عملکرد تبعیت کند و مینیمالیسم را به آغوش کشد و تزئینات را کنار بگذارد.

معماری پرایری؛ اواخر قرن نوزدهم تا اوایل قرن بیستم

مدرسه پرایری بیشتر در ابالت‌های میانی امریکا شناخته ‌شده است. این سبک معمولا با خطوط افقی، سقف‌های مسطح یا شیب‌دار با لبه‌های برآمده گسترده، پنجره‌هایی با نوارهای افقی، به همراه منظر طبیعی، ساخت محکم، صنعت‌گری و نظم در تزئینات تعریف می‌شود. خطوط افقی مناظری از دشت‌های وسیع، مسطح و بی‌درخت بومی امریکا را تداعی می‌کنند.

معماری کلاسیک اسکاندیناوی؛ 1910 تا 1930

کلاسیک اسکاندیناوی یکی از سبک‌های معماری جهان است که در بازه کوتاهی در کشورهای ناحیه اسکاندیناوی، سوئد، دانمارک، نروژ و فنلاند، شکوفا شد.

سبک کلاسیک اسکاندیناوی بین دو جنبش معروف رخ داد؛ رمانتیسیسم ملی یا یوگنداشتیل (که اغلب معادل یا موازی آرت نوو دیده می‌شود) و کارکردگرایی (معروف به مدرنیسم).

معماری فتوریسم؛ 1912

معماری فتوریسم در اوایل قرن بیستم در ایتالیا ظهور کرد. این سبک با الهام از ضدِ تاریخ‌گرایی و به شکل خطوط بلند افقی و فرم‌های ساده‌ای شناخته می‌شد که سرعت، پویایی، حرکت و ضرورت را به ارمغان می‌آورد.

فتوریسم با وقوع جنگ جهانی دوم از یادها رفت اما در شکلی بازتفسیرشده با کتاب‌های کمیک فتوریسم و فرارسیدن عصر فضا مجدد بر سر زبان‌ها افتاد.

معماری اکسپرسیونیسم؛ 1910 تا 1924

معماری اکسپرسیونیست نوعی از جنبش معماری در اروپا بود که به موازات هنرهای بصری و نمایشی رخ داد. این جنبش‌ها به‌طور ویژه در آلمان رونق بسیاری داشت. معماری اکسپرسیونیست یکی از انواع سبک‌های معماری است که در رده سه سبک مهم معماری مدرن قرار می‌گیرد. دو سبک دیگر این دسته‌بندی، سبک بین‌الملل و کانستراکتویست یا ساختارگرایی است.

می‌توانید با انواع سبک‌های معماری مدرن در وبسایت معماری آشنا شوید.

معماران اکسپرسیونیست از مصالحی همچون بتن و شیشه برای خلق فرم‌های مجسمه‌وار خارق‌العاده و حجیم استفاده می‌کردند که گاهی برای داشتن بیانی احساسی، از شکل طبیعی خارج شده و تکه‌تکه می‌شدند.

معماری مدرن؛ 1917 تا 1965

در آغاز قرن بیستم، نارضایتی عمومی از معماری احیاشده و تزئینات پرطمطراق افزایش یافت که منجر به ظهور مدرنیسم شد. سبکی که با شعار تابعیت فرم از عملکرد شناخته می‌شود.

با افزایش پیچیدگی ساختمان‌ها (بیشتر در بُعد سازه‌ای، خدمات و فناوری)، طراحی ساختمان به یک حرفه چندرشته‌ای تبدیل شد که طراحان مختلف برای انواع گوناگون ساختمان باید با یکدیگر همکاری می‌کردند.

معماری د استیل؛ 1917 تا 1931

سبک د استیل در واقع جنبش هنر و طراحی بود که به‌دنبال انزوای بعد از جنگ جهانی اول در هلند شکل گرفت. در این سبک، خطوط هندسی قوی، رنگ‌های چشمگیر و عملکرد متمایز عناصر دیده می‌شود. تاثیرات این جنبش را می‌توان در هنر (توسط موندریان)، مبلمان و معماری مشاهده کرد.

درحالی‌که این سبک معماری نمود زیادی نداشت اما تاثیر ساختمان‌هایی مانند ریتولد شرودر (1924) را می‌توان در کارهای معمارانی از جمله میس وندروهه دید.

معماری کانستراکتیویسم؛ 1920 تا 1932

معماری کانستراکتیویست نوعی از معماری مدرن بود که در دهه 1920 و اوایل دهه 1930 در جماهیر شوروی رشد کرد. در این سبک با ترکیبی از فناوری پیشرفته و مهندسی با اهداف اجتماعی کمونیسم روبه‌رو هستیم.

اگرچه این جنبش به چندین جناح رقیب یکدیگر تقسیم شد اما تا پیش از زوال آن در سال 1932، توانست آثار بسیاری از خود بر جای بگذارد. تاثیرات این سبک در پیشرفت‌های معماری پس از آن کاملا ملموس است.

معماری باهاوس؛ 1919 تا 1933

یکی از سبک‌های معماری جهان که توسط والتر گروپیوس در آلمانِ سال 1919 پایه‌گذاری شد، سبک باهاوس است که به‌دنبال تاسیس مدرسه‌ای به همین نام و با مدیریت دویچر ورک‌بوند شکل گرفت. این سبک، معماری را به‌عنوان ترکیبی از هنر، صنایع‌دستی و فناوری بازتعریف کرد.

معماری سبک باهاوس را به‌دلیل رد سبک‌های تاریخی و استفاده از ساختمان‌هایی با شکل کاملا ساده و طراحی منطقی و عملکردی به‌راحتی می‌توان تشخیص داد.

معماری آرت دکو؛ 1925

آرت دکو طی دهه 1920 در فرانسه ظهور کرد و خیلی سریع در سرتاسر دنیا گسترش یافت. سبکی فریبنده اما برگرفته از جنبشی بود که سبک‌های مدرن و سنتی را در دل خود جای می‌داد. در این سبک از مصالح جدید، فرم‌های هندسی شاخص و زیبایی‌شناسی «عصر ماشین» مدرن استفاده می‌شد. در عین حال با تزئینات گسترده و مجللی نیز همراه بود.

معماری سبک بین‌الملل؛ 1927 تا 1971

یکی از انواع سبک‌های معماری در جهان که در اواسط قرن بیستم با اقبال بسیاری روبه‌رو شده بود، به سبک معماری بین‌الملل معروف است. سبکی که عاری از تزئینات است و نوعی از مدرنیسم محسوب می‌شود و ویژگی اصلی آن را می‌توان تکرار واحدها و استفاده گسترده از شیشه دانست.

سبک بین‌الملل را هنوز هم می‌توان در شهرهای سراسر دنیا به‌خصوص برای ساخت ساختمان‌های بلند به کار برد. برج‌های دوقلوی مرکز تجارت جهانی نیویورک نمونه‌ای از این سبک بودند.

معماری بروتالیسم؛ 1951 تا 1975

معماری بروتالیسم از جنبش معماری مدرن در اوایل قرن بیستم نشات گرفته است. طرح‌های سودمندگرای بروتالیستی که هر دو بعد اخلاقی و زیبایی‌شناسی را در خود داشتند، با استفاده از مصالح اولیه ساخت‌وساز و کارهای معمولی، عملکرد را بر فرم ارجحیت می‌دادند.

بتن مسلح رایج‌ترین مصالح ساختمانی در معماری بروتالیست است اما در کنار آن مصالح دیگری همچون آجر، شیشه، فولاد و سنگ تراشیده‌شده نیز استفاده می‌شده است.

معماری پست مدرن؛ 1950 تا 2007

پست مدرن در پاسخ به مدرنیسم ظهور کرد، چون عده‌ای معماری مدرن را به‌دلیل فقدان تزئینات بسیار افراطی و تاریک می‌دانستند. معماری سبک پست مدرن از فرم «جعبه» فاصله گرفت و ارجاعات سبکی را به‌گونه‌ای به کار می‌برد که سرزنده، نمادین یا دارای معنایی پنهان باشند.

این سبک با عناصر سبکی متقابل، فرم‌های مجسمه‌وار و چشم‌فریب شناخته می‌شود.

معماری نئومدرن؛ 1952

نئومدرنیسم عکس‌العملی در برابر معماری پست مدرن بود و هنوز هم به‌صورت گسترده استفاده می‌شود. این سبک معماری عملکردگراست و به یکپارچگی تمایل دارد که اغلب برای طراحی دفاتر شرکت‌ها استفاده می‌شود.

معماری منطقه‌گرای انتقادی؛ 1953

سبک منطقه‌گرای انتقادی رویکردی از معماری است که در تقابل با بی‌مکانی و بی‌هویتی سبک بین‌الملل شکل گرفته است. در عین حال فردگرایی و تزئینات عجیب‌وغریب سبک پست مدرنیسم را نیز رد می‌کند.

این سبک به‌دنبال ارائه معماری ریشه‌دار در فرهنگ مدرن است اما با زمینه فرهنگی و جغرافیایی نیز پیوندی قوی برقرار می‌کند. منطقه‌گرایی انتقادی به معنای معماری بومی نیست، بلکه رویکردی پیشرفته برای طراحی است که به‌دنبال ایجاد تعادل بین زبان معماری جهانی و محلی می‌گردد.

معماری های‌تک؛ 1970

یکی دیگر از سبک‌های مختلف معماری، سبک های‌تک است که با عناصر عملکردی آشکار همچون اسکلت ساختمان و سازه‌های مکانیکی شناخته می‌شود. معمارانی همچون نورمن فاستر و ریچارد راجرز که مرکز پمپیدوی پاریس را طراحی کرده‌اند، ظاهر پشت و رو سازه را به جهانیان ارائه کردند.

معماری گروه ممفیس؛ 1980

گروه ممفیس، تیم طراحی و معماری ایتالیایی بود که توسط اتوره سوتساس در 1980 پایه‌گذاری شد و به طراحی مبلمان، منسوجات، سرامیک‌ها، شیشه و اشیای فلزی پست مدرن می‌پرداخت.

کار گروه ممفیس اغلب با لمینت پلاستیکی همراه بود و با طراحی تزئینات رنگی و انتزاعی بی‌دوام همچون اشکال نامتقارن شناخته می‌شد که گاهی آگاهانه به سبک‌های عجیب یا قدیمی اشاره داشتند.

معماری دیکانستراکتیویسم؛ 1980

معماری دیکانستراکتیویسم یکی از انواع سبک‌های معماری جهان است که از جنبش معماری پست مدرن نشات گرفته و با تصور تکه‌تکه‌کردن ساختمان ایجاد شده است. در این سبک خبری از هماهنگی اجزا، یکپارچگی یا تقارن نیست. نام این سبک نیز از ایده «واشکنی»، شکلی از تحلیل نشانه‌شناختی که فیلسوف فرانسوی ژاک دریدا آن را توسعه داد، گرفته شده است.

معمارانی که کارهایشان اغلب با سبک دیکانستراکشن یا ساختارشکن معرفی می‌شوند (گاها خود معماران این عنوان را نمی‌پذیرند)، عبارتند از:

پیتر آیزنمن، فرانک گهری، زاها حدید، رم کولهاس، دنیل لیبسکیند، برنارد چومی و کوپ هیملب (ل) او.

معماری پایدار؛ 1989

معماری پایدار یکی از انواع سبک‌های معماری است که هدف آن به‌حداقل‌رساندن اثرات منفی زیست‌محیطی ساختمان‌هاست و این کار را با اعتدال در استفاده از مصالح، انرژی و توسعه فضا و اکوسیستم در ابعاد وسیع انجام می‌دهد. معماری پایدار از رویکردی آگاهانه برای انرژی و حفاظت اکولوژیک در طراحی محیط بهره می‌برد.

در این سبک از اقدامات طراحی غیرفعال (مانند استفاده از ذخیره حرارتی برای ذخیره انرژی خورشیدی) و اقدامات فعال مانند مبدل‌های حرارتی زمینی و پنل‌های خورشیدی استفاده می‌شود.

معماری بلابیتکچر؛ 2002

معماری بلابیتکچر یا بلابیسم و بلابیسموس که از معماری حبابی تاثیر گرفته، اصطلاحاتی برای جنبش معماری است که در آن ساختمان‌ها دارای فرمی ارگانیک و آمیب‌شکل هستند.

معماری پارامتریسیزم؛ 2008

معماری پارامترگرایی از انواع سبک‌های معماری در حوزه معماری آوانگارد معاصر است که می‌توان آن را جانشینی برای معماری پست مدرن و مدرن دانست. پاتریک شوماخر، شریک معماری زاها حدید، در سال 2008، این اصطلاح را ابداع کرد.

معماری پارامترگرا ریشه در طراحی پارامتری دارد که بر اساس محدودیت‌های یک معادله پارامتری شکل می‌گیرد. پارامتریسیزم به برنامه‌ها، الگوریتم‌ها و کامپیوترهایی وابسته است که برای مدیریت معادلات در جهت اهداف طراحی استفاده می‌شوند.